اولین بار که با الفبا و گرامر انگلیسی آشنا شدم، تابستون سال ۱۳۷۸ بود. پنجم ابتدایی رو تموم کرده بودم و برای اینکه توی کوچه وِل نچرخم، پدرم بردم یه آموزشگاه روبروی دانشگاه تهران و دو ترم ثبت نامم کرد. راستش رو بخواید، دلیلش این بود که کلاس زبان از هر کلاس و فعالیت دیگه ای ارزون تر تموم می شد.
چیزی که از اون تابستون یادم میاد این هست که اولش هیچ شناختی از تفاوت زبان ها نداشتم. فکر نمی کردم ساختار (گرامر) زبان ها فرق بکنه. گیج می زدم. به عنوان یه پسر ده ساله، تصورم این بود که برای یادگیری یه زبان جدید، فقط باید واژه های معادل رو حفظ کنم و تمام.
اون تابستون خوش گذشت، اما تا پایان دوره راهنمایی در هیچ کلاس زبانی ثبت نام نکردم. دانشم از زبان انگلیسی، همونی بود که توی مدرسه بهمون یاد می دادن. با همه انتقادها که از آموزش و پرورش میشه، اما همون کتاب های مدرسه بهم کمک کردند تا کم کم به خوندن متن به زبان انگلیسی عادت کنم.
برای یه مدت طولانی (شاید یک دهه) فقط داستان و متن های خیلی کوتاه می خوندم. شاید لذتبخش ترین دوران زندگیم هم همون دورانی بود که کتاب های خلاصه شده و بیست سی صفحه ای به انگلیسی می خوندم. بهم حس پیشرفت و رُشد می داد.
بعد از یک دهه فقط خوندن به زبان انگلیسی، کمتر از یک سال زمان برد تا بتونم صحبت کنم و ارتباط بگیرم. مطالعه گذشته، پشتوانه خیلی خوبی شد تا بتونم واژه ها رو سریع تر به یاد بیارم و اعتماد به نفس داشته باشم.
همه این ها رو گفتم تا بگم معتقدم بدون مطالعه روزانه و خوندن متن به انگلیسی، خوب حرف زدن به زبان انگلیسی امکانپذیر نیست. شاید بتونید در موقعیت ها (مثلاً رستوران و فرودگاه و …) کارتون رو راه بندازید، اما برای ارتباط خوب با دیگران نیاز به مطالعه هست. البته، نیازی نیست کتاب ها و متن های سخت و تخصصی بخونید. درباره موضوعاتی بخونید که واقعاً بهشون علاقه دارید. 🙃
۲۸ ۲۴ ۹۳۰ ۰۹۲۰